Lief dagboek,
Hier weer een brief van mij, Louise, je aller, aller, aller beste vriendin van de hele wereld.
Ik weet het, het is alweer even geleden en in tussentijd is er veel gebeurd, dus bij deze zal ik je alles vertellen.

Het begon een week of twee voor mijn eenentwintigste verjaardag.
Omdat ik officieel volwassen werd mocht ik van papa naar eigen smaak een knalfeest geven.
Je kent me, dagboek, ik krijg altijd alles wat ik wil en nee, ik ben echt geen verwent krengetje dat dat hele dag loopt te zeuren. Tot dat niveau heb ik me echt nooit verlaagd.
Ik ben een meid met klasse en stijl, ik heb uitstraling en eerlijk is eerlijk, mensen vallen nu eenmaal voor mijn charmes.
En ach, hoe kan het ook anders? Als ik in de spiegel kijk zie ik gewoon een geweldige dame en wat is er fijner dan een geweldige dame blij maken?
Precies, het is gewoon een natuurinstinct dat anderen mijn wensen vervullen.
Toen ik klein was kreeg ik van ome Jane de pony waar ik al zo lang van droomde.
Oma gaf me voor mijn achttiende verjaardag een Mini Cooper en nu…
Dit jaar vond ik dat ik volwassen genoeg was om mezelf een geweldig cadeau te doen en ik wist al precies wat.
Het ging niet om iets materieels, nee, dit zou veel waardevoller zijn.
Scott!
Dit keer zou ik Scott voor mijn verjaardag krijgen en dat ging me lukken ook!

De eerste keer dat ik Scott zag herinner ik me nog goed. Hij speelde met zijn jazzband tijdens het jaarlijkse paardentoernooi. Scott was de saxofonist.
Niet dat ik zo gecharmeerd ben van jazzmuziek… Maar Scott… Dagboek, als ik aan dat blonde haar en die blauwe ogen denk, dan smelt ik helemaal weg.
Hoe mooi zou het zijn als ik met Scott aan mijn zijde naar familiefeestjes kan gaan?
Ik zag de jaloerse blikken al voor me!
Natuurlijk kon ik het niet laten om hem tussendoor op te zoeken op Facebook.
Zijn volledige naam is Scott de Ruyter.
Helaas heeft hij zijn profiel afgeschermd, maar zijn foto kon ik wel zien.
Af en toe moest ik er gewoon even naar kijken.
Wat zou ik doen?
Zou ik hem een vriendschapsverzoek sturen?
Ja of nee?
Ja of nee?
Mijn hand trilde boven het icoontje.
Ja of nee?
Nee, beter zou zijn om te wachten tot na het feest.

Alles was snel geregeld. Papa had geregeld dat Symfo, want zo heet die band op zou komen treden en ik zou ervoor zorgen dat ik er tip top mooi en vrouwelijk uit kwam te zien.
Met Brigitte, mijn beste vriendin ben ik in mijn Mini Coopertje naar Amsterdam gereden en heb voor meer dan 800 euro een rode satijnen jurk van Versace gekocht. Tsja, duur was hij wel, maar eerlijk, is eerlijk, in die jurk zag ik eruit als een topmodel. Zeker weten dat Scott alleen maar oog voor mij zou hebben.

Het feest begon als een droom die uitkwam. De tuin was versierd, mama had mijn haar opgestoken, ik had mooie, dure cadeaus gekregen en last but not least, Symfo speelde zachtjes op de achtergrond.
Eigenlijk vond ik die klanken niet om aan te horen, maar als je iets wil moet je er wat voor over hebben, dus nam ik het voor lief en wierp af en toe een onopvallende blik richting Scott.

In de pauze greep ik meteen mijn kans, hipte zo goed en zo kwaad als mijn naaldhakken het toelieten naar hem toe en drukte hem een glas wijn in de hand.
‘Wat een prachtige muziek,’ ik deed mijn best om mijn stem zacht en zwoel te laten klinken.
‘Thanx,’ was zijn antwoord. ‘Leuk feesie trouwens.’
Thanx en feesie?
Echt, hij zei feesie!
Zo not done als mensen zo plat praten, maar ach, ik hield de moed erin, wanneer hij eenmaal van mij zou zijn kon ik het hem snel afleren.
‘Kom op, Louise, wees een dame!’
‘Ik denk dat we elkaar vaker moeten zien,’ zei ik vleiend.
Volgens mij had hij me niet gehoord, want op dat moment tikte een jongen op zijn schouder. ‘Sorry, ik ga ff met Kevin mee. Laters!’

Lief dagboek, mijn hart klopte in mijn keel.
Hemeltje!
Hoe zat mijn haar?
Hoe zat mijn make-up?
Met mijn handtasje ben ik naar het toilet gegaan.
Gelukkig was er niks raars te zien.

Toen ik de deur weer open deed leek het of de tijd stilstond!
Mijn mond zakte open van verbazing.
Daar, tussen de jassen stond Scott en hij was niet alleen, nee, die Kevin was bij hem!
Nu zou dat niet zo’n probleem zijn geweest, ware het niet dat die twee nogal innig verstrengeld aan het kussen waren!!!
Het leek of de grond onder mijn voeten vandaan zakte!
Ik wilde huilen en gillen, maar dat deed ik niet…
Always be a lady.
Dit was zo…
Zo…

Dagboek, op mijn eenentwintigste verjaardag heb ik een heel belangrijke levensles geleerd.
Je kunt niet altijd alles krijgen wat je wil!