Hoofdschuddend bladert Vero door het vergeelde dagboek. Sommige bladzijdes zijn in de loop der jaren gescheurd. Om beter te kunnen lezen drukt hij zijn bril wat verder op zijn neus, maar door de staar en de medicijnen blijft zijn zicht troebel.
Zien wat er staat is niet perse noodzakelijk, het verhaal van 3 oktober 1943 kent hij woord voor woord…
Na maanden van benauwdheid sprak de internist een tijdje geleden het gevreesde vonnis uit, longkanker.
In zijn eentje in het grote huis blijven wonen was niet verstandig en een onvermijdelijke verhuizing naar een verzorgingshuis volgde. Vreemde genoeg had hij er weinige moeite mee.
Het half vergane boek van zijn vader vond hij tijdens het leeghalen van de zolder tussen een heleboel oude kleren. Over het bestaan van dit document heeft hij nooit geweten.
Vero zucht, het was een bijzondere man, zijn vader.
Meer dan dertig jaar geleden overleed hij aan verhanging, iets wat Vero nooit heeft kunnen begrijpen. Van verslaafden, of mensen met grote problemen kon je dit verwachten, maar zijn vader…
Altijd had hij enorm tegen die man opgezien, pa, had alles goed voor elkaar.
In de oorlog was Govert Verkaai een verzetsheld en dankzij hem hebben een stuk of tien Joodse families de holocaust overleefd.
Vlak na de bevrijding werd midden op het dorpsplein, schuin tegenover de kerk een standbeeld onthuld.
Op de één of andere manier bleef het geluk altijd aan zijn vaders zijde, want door de verkoop van aandelen was hij plots miljonair. Een vervallen landhuis werd verbouwd tot een paleisje.
Vero groeide dus op bij rijke ouders en omdat hij enig kind was werd hij behoorlijk verwend. Ondanks dat is hij nooit een vervelend rotkind geweest, al van jongs af aan werd hem strikt bijgebracht dat je altijd samen moet delen.
Wanneer hij aan zijn jeugdjaren terugdacht verscheen er altijd een glimlach op zijn gezicht.
Verscheen… Sinds de vondst van het dagboek is dat veranderd.
In het o zo vertrouwde, sierlijke handschrift van zijn bloedeigen vader staat tot in detail beschreven hoe hij de families Polak en Meijer had verraden aan de moffen door hun onderduikgegevens door te verkopen.
Voor Vero was het of de grond onder zijn voeten vandaan zonk!!
Door zijn pa zijn twee families naar Godverlaten kampen gedeporteerd en vermoord!
Alles waar hij zijn leven lang in had geloofd en op vertrouwd was opeens een verzinsel, een leugen! Zijn vader was geen verzetsheld maar een verrader!
Vierenzeventig jaar… Vierenzeventig jaar heeft hij erover gedaan om achter de waarheid te komen!
Vero slaat het boek dicht en verstopt het in een verdwaald hoekje achter zijn nachtkastje, niemand hoeft hierover te weten, ook niet de verpleging die hem verzorgt.
De families Polak en Meijer heeft hij nooit gekend, maar sinds de ontdekking voelt hij een onzichtbare band.
Via een website over traumaverwerking kwam hij in contact met Clover, een vertrouwenspersoon die zelf in een soortgelijke situatie verkeerde, maar dan met haar opa, ze was immers jaren jonger.
Clover leerde hem hoe hij over zijn familieverleden heen kon kijken en ze was goed in haar vak, heel goed. Na verontwaardiging en verdriet volgde uiteindelijk een soort verwerking.
De verschrikkelijke chemo’s zijn gestopt, uitbehandeld. Diep zijn zijn hart vindt Vero het wel prima. Die vervloekte medicijnen verlengden zijn leven, maar kwaliteit, ho maar! Haaruitval en vermoeidheid, om nog maar te zwijgen over die verrekte rot diarree! Elke dag voelt hij hoe hij een stapje dichter richting het einde zet. Zijn lijf is versleten, zijn ademhaling verzwakt, maar zijn verstand helderder dan ooit.
Voor hij de wereld verlaat staat hem nog één ding te doen.
Via sociale media heeft hij de kleinkinderen van Polak en Meijer weten te achterhalen. Door zich voor te doen als een tiener die voor een schoolproject verslagen uit de oorlog verzameld hebben ze hun verhalen verteld, nu is hij ervan verzekerd dat hij met de juiste mensen te maken heeft.
Verlangen naar eigen kinderen heeft hij nooit gevoeld en nu, op dit moment is dat ook prima ook, het is goed dat bepaalde dingen niet zijn overgeërfd.
Een paar weken geleden werd de villa definitief verkocht. Zodra dat gebeurde was de keuze snel gemaakt. Polak en Meijer hebben nog steeds geen idee wie hij is, houden zo.
Half weggezakt in zijn relaxstoel klapt hij zijn laptop open en logt in op de site van de bank.
Overboeken: 2,3 miljoen euro.
Omschrijving: ‘Om een onmenselijke vergissing uit het verleden recht te zetten. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd. Dit is waar jullie recht op hebben. Vergeef me.
Twee te verzenden opdrachten wachten in het venster van zijn bankaccount. Zijn hand trilt wanneer hij daadwerkelijk op de enterknop klikt.
Een diepe zucht ontsnapt uit zijn mond, alsof hij alles wat hij al die jaren bij zich droeg in één keer loslaat. Vele kilo’s glijden van zijn schouders, eindelijk, verlossing!
